**قرآن در کفن؛ پیوند جاودانهٔ ایمان و آخرت**
در سنت‌های اسلامی، قرار دادن قرآن در کفن متوفی، نمادی عمیق از **همراهی ایمان تا واپسین لحظات** است. این عمل ریشه در باورهایی دارد که فراتر از یک رسم ظاهری است:
### **۱. توشهٔ راه سفر ابدی**
مثل مسافری که برای راهی دور تدارک می‌بیند، قرآن در کفن، **تذکری ملموس** است که می‌گوید:
*”این کتاب، هم‌سفر تو در تنهاییِ قبر و محشر خواهد بود.”*
### **۲. سپر معنوی در عالم برزخ**
بر اساس برخی روایات، قرآن **نور و حفاظت** برای میت در برزخ محسوب می‌شود. همان‌طور که در زندگی پناهگاه بود، در مرگ نیز هم‌دم می‌شود.
### **۳. آخرین هدیهٔ زندگان**
این کار نشان‌دهندهٔ **دلسوزی بازماندگان** است؛ گویی می‌گویند:
*”آنچه در حیات به تو آموختیم، اکنون با تو می‌فرستیم.”*
### **۴. تاکید بر هویت اسلامی**
قرآن در کفن، مانند **مهر تأیید نهایی** بر مسلمانی فرد است؛ نشانه‌ای که حتی پس از مرگ نیز اعلام می‌کند:
*”من با ایمان از این جهان رفتم.”*
### **۵. تسلی خاطر بازماندگان**
برای خانواده‌ها، این عمل **کمک روحی** محسوب می‌شود؛ باور به اینکه عزیزشان با کلام الهی آرام گرفته است.
**نکتهٔ ظریف:**
برخی علما توصیه می‌کنند **سوره‌های خاص** (مانند یس، ملک یا واقعه) را در کفن قرار دهند، چرا که فضیلت‌های ویژه‌ای برای میت ذکر شده است.
**در یک نگاه:**
قرآن در کفن، **پل ارتباطی نمادین** بین دنیا و آخرت است؛
هم یادآور می‌کند که **”ما از آنِ خداییم و به سوی او بازمی‌گردیم”**،
هم نویدی است از این که **همراهیِ حق، حتی در تاریکیِ گور نیز پایان نمی‌پذیرد.**