رابعه عدویه یکی از برجسته‌ترین زنان صوفی و عارفان نامدار قرن دوم هجری بود. او در بصره متولد شد و به دلیل زهد، عرفان و عشق بی‌حد به خداوند شهرت یافت. رابعه عدویه را پیشگام در مفهوم **عشق الهی** می‌دانند، زیرا او عبادت را نه از ترس عذاب و نه به امید پاداش، بلکه صرفاً از عشق به خدا انجام می‌داد.
زندگی او با سختی‌های فراوان همراه بود؛ در دوران کودکی به بردگی فروخته شد، اما پس از مدتی آزاد شد و زندگی خود را وقف عبادت و عرفان کرد. او در میان بزرگان صوفیه جایگاه ویژه‌ای داشت و با شخصیت‌هایی مانند حسن بصری و سفیان ثوری هم‌دوره بود.
رابعه عدویه در اشعار و سخنان خود بر **عشق خالص به خداوند** تأکید داشت و معتقد بود که انسان باید بدون هیچ چشم‌داشتی، تنها برای رضای خداوند عبادت کند. این دیدگاه او تأثیر عمیقی بر عرفان اسلامی گذاشت و بسیاری از صوفیان پس از او، راه و روش او را دنبال کردند.